01 Baby boy NC

​ หลายสัปดาห์ต่อมา ทุกเย็นฉันมักจะเห็นแฟนเด็กของฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะตัวเดิม นี่ก็ใกล้วันที่จองกุกจะเข้าสอบมหาลัยแล้ว เขานั่งอ่านหนังสือเป็นชั่วโมงๆโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มีบางครั้งที่ฉันต้องบอกให้เขาพักแล้วพามานอนด้วยกันบนเตียง หรือบางครั้งฉันก็หานมอุ่นๆกับขนมซักเล็กน้อยให้เผื่อเขาจะหิวกลางดึก ฉันไม่อยากจะกวนเขาเท่าไหร่นัก เลยทำตัวเงียบๆอยู่บนเตียงให้เขามีสมาธิได้มากที่สุด

​ หลายวันมานี้จองกุกไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ ฉันเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของเขา คงจะกังวลเกี่ยวกับการสอบที่จะมาถึงไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า ฉันเข้าใจความรู้สึกของเขานะ ฉันเองก็เคยผ่านมันมาก่อน

​ ฉันหันไปมองจองกุก คิวของเขาขมวดกันเป็นปม ฉันไม่เคยเห็นเขาเครียดขนาดนี้มาก่อน

​ ทำอะไรให้จองกุกคลายเครียดดีล่ะ

​ คิดได้ดังนั้นฉันก็เดินไปหาจองกุกที่โต๊ะ นั่งลงบนตักแล้วโอบแขนทั้งสองข้างรอบคอของเขา

​ "จองกุก" ฉันพูดเสียงอ้อนแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอของเขา

​ "ครับพี่ฮวา​" จองกุกพูดกับฉันแต่ยังไม่ละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่

​ "จองกุก" ฉันพูดชื่อเขาอีกครั้งแต่คราวนี้เปลี่ยนเป็นกระซิบที่ข้างหูเบาๆ

​ "ครับพี่ฮวา มีอะไรหรอ" ได้ผล จองกุกละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่​แล้วหันมาหาฉัน หน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจของจองกุกที่เป่ารดใบหน้า ดวงตาของเขากลมโตเหมือนมีกลุ่มดาวประกายอยู่ในนั้น นี่เป็นอย่างหนึ่งที่ฉันหลงใหลในตัวเขา จมูกที่มีขนาดใหญ่รับกับใบหน้าพอดี ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติที่ขนาดผู้หญิงอย่างฉันยังอิจฉา บางครั้งเขาก็ดูเหมือนกระต่ายเอามากๆ ช่างน่ารักจริงๆ

​ ฉันลูบรอยแผลเป็นขนาดเล็กที่บุ๋มลงไปบนแก้มข้างซ้ายของจองกุก จองกุกเคยเล่าถึงแผลเป็นนี้ว่าเขากับเพื่อนเล่นกันตามประสาผู้ชายแรงไปหน่อย เลยเกิดอุบัติเหตุขึ้นแต่ไม่ได้ร้ายแรงอะไร ฉันคิดว่ารอยแผลเป็นนี้ทำให้จองกุกดูมีเสน่ห์ขึ้นไปอีก แม้ว่าจองกุกจะบอกว่ามันไม่ได้น่าดูเลยก็ตาม

​ "ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว นอนกันเถอะพี่ฮวาง่วงแล้ว เดี๋ยวจองกุกตื่นไปโรงเรียนสายเอานะ"

​ "ผมไม่ตื่นสายหรอกครับพี่ฮวา" จองกุกพูดถูก เขาไม่เคยตื่นสาย เขาเป็นคนที่ตื่นก่อนฉันเสมอและมักเป็นเขาด้วยซ้ำที่ปลุกฉันให้อาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัย

​ ปกติทุกเช้าวันจันทร์ถึงวันศุกร์ฉันจะขับรถไปส่งจองกุกที่โรงเรียนแล้วค่อยขับไปมหาลัยต่อ เพราะเวลาเข้าเรียนของมหาลัยช้ากว่าของโรงเรียน ฉันเลยมีเวลาเหลือเฟือไปส่งเขา ทุกเช้าจองกุกจะทำอาหารเช้าให้ฉันหรือไม่เราก็หาร้านอาหารกินกันก่อนจะไปเรียน

​ "แต่พี่ฮวาง่วงแล้ว ไปนอนกันเถอะนะ นะครับคนดี" ฉันพูดพลางกอดคอเขาแน่นขึ้น

​ "งั้นเดี๋ยวผมอ่านบทนี้จบก็จะไปนอนแล้วครับ ดีไหม"

​ "ไม่ดี" ฉันไล้มือลงไปตามคอลากผ่านอกของจองกุกแล้วลูบมือลงไปที่เป้าเกงเกงของเขา ได้ยินเสียงลมหายใจของจองกุกสะดุดเบาๆ ฉันลูบวนอยู่ซักพักก็ล้วงมือเข้าไปกอบกุมแท่งร้อนของเขาแล้วขยับมือรูดขี้นลง

​ "พี่ฮวาจะทำอะ.."

​ "ถ้าจองกุกไม่หยุด พี่ฮวาก็จะไม่หยุด" ฉันเอ่ยขัดเขา ขยับมือให้เร็วขึ้น ลมหายใจของจองกุกเป่ารดใบหน้าฉันแรงขึ้นมากกว่าเดิม

​ "อะ..อื้อ หยุดก็ได้ครับ ผมหยุดอ่านแล้ว" แฟนเด็กของฉันบอกยอมแพ้ ละมือออกจากหนังสือที่อ่านอยู่ ปิดปกหนังสือทั้งหมดแล้วกอดเอวของฉันไว้

​ "เด็กดี" ฉันจูบที่สันกรามของเขาก่อนพูดออกไป

​ "พะ..พี่ฮวา กะ..ก็หยุดบ้างสิครับ"

​ "ไม่ได้ เมื่อกี้จองกุกดื้อต้องโดนทำโทษ ห้ามขัดขืนด้วย" ฉันขยับมือให้เร็วขึ้นอีกเป็นเท่าตัว จองกุกกอดเอวฉันแน่น ฉันได้ยินเสียงเขาครางต่ำในลำคอ ใบหน้าของเขาเริ่มแดง เปลือกตาของเขาปิดลงแล้วครางออกมา

​ ฉันชอบเวลาที่ได้แกล้งจองกุกแบบนี้ เขาจะหน้าแดง เหงื่อจะเริ่มผุดออกมาจากหน้าผากและลำคอ เสียงครางของเขาก็เย้ายวนชวนให้ใจสั่น เขาน่าแกล้งขนาดนี้จะให้ฉันอดใจยังไงไหว

​ "อะ.. พี่ฮวา..อื้อ" ฉันเร่งความเร็วจนร่างกายของจองกุกเริ่มสั่น ก่อนที่จะปลดปล่อยเขาเงียบไปซักพัก ฉันได้เสียงหัวใจของจองกุกเต้นรัว ลมหายใจของเขาถี่และรุนแรง เขากดตัวฉันให้แนบไปกับอกของเขาแน่น แขนของจองกุกเกร็งจนเส้นเลือดขึ้น ก่อนตัวจองกุกจะกระตุกแล้วครางออกมาเสียงดัง น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเปื้อนมือของฉันและกางเกงของเขา ตัวของจองกุกยังคงสั่นอยู่ หน้าของเขาแดงเหมือนพึ่งออกกำลังกายมา เหงื่อไหลลงมาตามกรอบหน้าของจองกุก เขายังคงหายใจแรงหัวใจของเขาก็เต้นแรงเช่นกัน

​ ตอนนี้จองกุกดูเซ็กซี่สุดๆ ฉันอยากจะทำต่อมากกว่านี้ด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้พวกเราทั้งสองคนมีเรียนและแฟนเด็กของฉันก็ควรรีบนอนได้แล้ว

​ "ไปนอนกันเถอะ" จองกุกพยักหน้า ก่อนจะจัดการใส่กางเกงของเขาให้เรียบร้อยแล้วอุ้มฉันมาที่ห้องน้ำ ฉันลงจากอ้อมแขนของจองกุกแล้วเดินไปล้างมือที่อ่างล้างหน้า ส่วนจองกุกก็เปลี่ยนกางเกงเป็นตัวใหม่

​ ฉันคลานขึ้นไปบนเตียงที่มีจองกุกนั่งอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะพิงหลังไปที่อกกว้างๆของเขา จองกุกกอดเอวฉันไว้แแล้วเอนตัวลง เราหนุนหัวบนหมอนใบเดียวกัน จองกุกขยับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วซุกหน้าลงที่หลังคอของฉัน

​ "ผมรู้นะว่าพี่ฮวาทำเพราะอยากให้ผมหายเครียด"

​ "พี่ฮวาเห็นเราเครียดมาหลายวันแล้ว ชอบไหมที่พี่ทำให้" ฉันหันหน้ากลับไปหาจองกุก

​ "ชอบครับ ขอบคุณครับ" เขาพูดก่อนจะเอี้ยวตัวมาจูบฉันที่หน้าผาก "ฝันดีครับพี่ฮวา"

​ เช้าวันถัดมาจองกุกยังปลุกฉันเหมือนเดิมทุกเช้า วิธีการปลุกของจองกุกไม่ใช่การเรียกหรือการเขย่าให้รู้สึกตัว แต่เป็นการที่เขาจูบแก้มฉันจนกว่าจะตื่น และเช้านี้ก็เหมือนกัน

​ เมื่อฉันเริ่มรู้สึกตัวถึงแรงกดจูบที่แก้ม ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตาเข้ากับแสงแดดในตอนเช้า

​ "อรุณสวัสดิ์ครับ ผมทำอาหารเช้าไว้เสร็จแล้วนะ พี่ฮวารีบลุกมาอาบน้ำแต่งตัวเร็ว"

​ "อื้อ ขออีกสิบนาทีได้ไหม" ฉันบอกเสียงงัวเงียแล้วมุดหน้าขดตัวลงใต้ผ้าห่ม ฉันมักจะต่อรองเวลากับจองกุกเป็นประจำและแน่นอนเขาไม่เคยขัด​

​ "ก็ได้ครับ เดี๋ยวอีกสิบนาทีผมมาปลุกนะ"

​ "โอเคค่ะ" ฉันตอบรับก่อนจะนอนต่อ ขอนอนอีกแค่นิดเดียวนะจองกุกแล้วพี่จะรีบแต่งตัวให้เสร็จทันเวลา

​ เวลาผ่านไปสิบนาทีพอดี จองกุกก็เข้ามาปลุกฉันอีกรอบ คราวนี้ฉันไม่งอแงรีบลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จเรียบร้อย ออกมาจากห้องนอนก็ได้กลิ่นอาหารเช้าที่จองกุกทำให้โชยมา จองกุกนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวรอฉัน ในมือเขามีหนังสือเรียนเล่นหนึ่งอยู่ด้วย เขากำลังนั่งอ่านมันอยู่ เมื่อเห็นฉันเดินมาจองกุกก็ปิดมันก่อนที่ฉันจะนั่งลงที่โต๊ะกินข้าวตรงข้ามกับเขา

​ "วันนี้ในตู้เย็นไม่ค่อยมีอะไรให้ผมทำเท่าไหร่ เลยมีแต่ไข่ดาว ขนมปังปิ้งแล้วก็เบคอนนะครับ" จองกุกพูดก่อนจะหยิบขนมปังขึ้นมาแล้วกัดมันเข้าปาก กระพุ้งแก้มทั้งสองข้างพองโต ทำให้เขาดูเหมือนกระต่าย ฉันอมยิ้ม น่ารักจัง

​ "งั้นตอนเย็นเราไปซุปเปอร์กันดีไหม ซื้อของมาตุนในตู้เย็นกัน พี่ฮวาอยากกินสตรอว์เบอร์รี่พอดีด้วย"

​ "เอาสิครับ" แฟนเด็กพยักหน้าพลางก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้าของเขาต่อจนหมด

​ หลังจากที่เรากินอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ขับรถมาส่งจองกุกที่โรงเรียน จองกุกปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนหันมาบอกลาฉัน

​ "ผมไปแล้วนะครับ พี่ฮวาตั้งใจเรียนด้วย อย่าแอบเล่นโทรศัพท์นะ" จองกุกทำเป็นพูดน้ำเสียงเข้มใส่ฉันก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ

​ "ค่ะ พี่ฮวาเข้าใจแล้ว จองกุกก็เหมือนกัน อย่าไปเล่นแผลงๆกับเพื่อนที่ไหนอีกล่ะ เดี๋ยวก็ได้แผลมาอีก"

​ "โอเคครับ ผมจะเก็บรักษาหน้าของผมไว้ให้พี่ฮวามองคนเดียวเลย"

​ "ไม่ต้องมาปากหวาน ไปเรียนได้แล้วเรา เดี๋ยวตอนเย็นพี่ฮวามารับนะคะ" ฉันพูดก่อนจะหันไปจูบปากเขาเบาๆ ทำเอาจองกุกเขินหน้าแดง ดูสิ น่าแกล้งอีกแล้ว จองกุกเงียบไปซักพักก่อนจะตอบฉัน​

​ "งั้นเจอกันตอนเย็นครับ"

​ หลังจากที่จองกุกลงจากรถไปก็ไม่ลืมที่จะโบกมือลาฉัน เขาเดินเข้าไปในโรงเรียนเมื่อเห็นว่ารถของฉันขับออกมาไกลพอสมควรแล้ว

​ ตกเย็นหลังจากที่ฉันเลิกเรียนขับรถไปรับจองกุกที่โรงเรียนและพามาที่ซุปเปอร์ต่อ ด้วยความที่ตอนนี้เป็นเวลาที่ทุกคนเลิกงาน ที่จอดรถเลยค่อนข้างหายากนิดหน่อยเลยทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด ดูเหมือนจองกุกจะรู้ เขาเดินเข้ามาจับมือฉันทันทีหลังจากที่ลงจากรถ

​ "เดี๋ยวก็ได้กินสตรอว์เบอร์รี่​แล้วครับ หงุดหงิดแล้วเดี๋ยวไม่สวยนะครับพี่ฮวา"

​ "ว่าพี่ฮวาไม่สวยหรอจองกุก" ฉันมองค้อนไปหาเขา

​ "สวยสิครับ พี่ฮวาสวยจนใจผมเต้นแรงตลอดเวลาเลยนะ"

​ เขาบอกพลางทำท่ากุมหัวใจตัวเองไปด้วย คำพูดของเขาทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ แฟนเด็กของฉันมักจะรู้วิธีที่ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นได้ตลอดแม้ว่าช่วงเวลานั้นฉันจะเศร้ามากแค่ไหนก็ตาม น่ารักอีกแล้วนะจองกุก

​ "เข้าไปกันเถอะ พี่ฮวาอยากกลับห้องไปกินข้าวฝีมือแฟนตัวเองแล้ว" ฉันบอกจองกุกอย่างอารมณ์ดี

​ ระหว่างที่ฉันกับจองกุกเลือกซื้อของกินต่างๆอยู่นั้น ฉันก็เห็นใครบางคนเดินผ่านหน้าของฉันกับจองกุกไป เขาไม่ได้เห็นฉัน ฉันเห็นเพียงแค่ครึ่งหน้าของเขาผ่านไปเท่านั้น แล้วทั้งตัวของฉันก็ชาวาบ ใจของฉันสั่นรัวขึ้นมาจนจะหลุดออกมาจากอก ความกลัวมากมายผุดเข้ามาในใจ ความทรงจำเลวร้ายโผล่เข้ามาในความคิดของฉัน ทั้งที่พยายามลืมมันแล้วเพียงเห็นหน้าของเขาเท่านั้น ก็ทำให้ความทรงจำนั้นฉายชัดขึ้นมาทันที มันไม่เคยหายไปไหนและไม่เคยเลือนหายไปจากหัวฉัน

​ ฉันไม่รู้ตัวเลยว่ากำมือของจองกุกแน่นขึ้นตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีจองกุกก็หันมาถามเมื่อเขาเห็นสีหน้าหวาดกลัวของฉัน

​ "พี่ฮวาเป็นอะไรครับ เกิดอะไรขึ้นทำไมตัวสั่นแบบนี้" น้ำเสียงเป็นห่วงเอ่ยถามขึ้น จองกุกรีบเข้ามาจับไหล่ฉัน ใช้มือทั้งสองข้างของเขากุมใบหน้าจับฉันให้มองหน้าเขา

​ "พี่อยากกลับแล้ว เดี๋ยวนี้เลย" ฉันพูดน้ำเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากหางตา

​ "โอเคครับกลับเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวผมขับเอง พี่ฮวาเดินไหวไหม" จองกุกดูจะตกใจไม่น้อยที่อยู่ดีๆฉันก็เปลี่ยนไป ตัวฉันแทบไม่มีแรงจะเดินต่อไปแล้วตอนนี้ ขาของฉันมันไม่สามารถก้าวออกไปได้

​ "ไม่ไหว" ฉันพูดเสียงเบาหวิว

​ "งั้นผมอุ้มนะ" ฉันพยักหน้า จองกุกรีบอุ้มฉันกลับไปที่รถโดยเร็ว จนออกมาที่ลานจอดรถ

​ ระหว่างทางฉันซุกหน้าเข้ากับอกของจองกุก ไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น จนมีเสี้ยววินาทีหนึ่งที่ฉันเงยหน้าขึ้นมา เพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ฉันได้เห็นเขา ผู้ชายคนนั้น เราสบตากัน เขาไม่ได้ขยับตัวหรือตามฉันมา เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้น​และเห็นฉันกับจองกุก ในใจฉันพลันเต้นรัวขึ้นจนหายใจไม่ออก

​ เขาตามหาฉันเจอแล้ว