00 INTRO

"พี่ฮวาครับผมกลับมาแล้ว"​ นั่นเป็นเสียงแฟนเด็กของฉัน'จองกุก' เขาพึ่งกลับจากโรงเรียน เราคบกันมาได้สองปีแล้ว จองกุกเป็นเด็กน่ารักเอาใจเก่ง เขายังเรียนอยู่มัธยมปลายแต่ปีนี้ก็ใกล้จะเรียนจบแล้วล่ะ ส่วนฉันเรียนอยู่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในโซล

อายุของฉันกับจองกุกห่างกันแค่สองปี ใครๆก็พูดว่าอิจฉาที่ฉันคบกับจองกุก ถึงเขาจะเป็นเด็กมัธยมก็ตามแต่ไม่เคยงี่เง่าใส่ฉันเลยนะ ตรงกันข้ามฉันกลับงี่เง่าใส่เขามากกว่าซะอีก จองกุกเป็นเด็กใจเย็นต่างกับฉันที่เป็นคนอารมณ์ร้อน เขาไม่เคยขัดใจและไม่ว่าฉันจะต้องการอะไร เขาก็หามาได้ทุกอย่าง อีกทั้งยังเป็นเด็กหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่งและยิ้มเก่งอีกต่างหาก

"กลับมาแล้วหรอ คิดถึงจัง ขอกอดหน่อยสิ" ฉันที่นั่งอยู่บนโซฟา อ้าแขนกว้างรอรับอ้อมกอดอุ่นๆจากแฟนเด็กที่กำลังเดินมา

"อ้อนอย่างงี้อยากได้อะไรรึป่าวครับ หื้ม" จองกุกพูดหลังจากที่คลายอ้อมกอดจากฉันแล้วหันมามองหน้า

"พี่ฮวาแค่อยากกอดเฉยๆเอง ต้องมีเหตุผลอะไรด้วยหรอ..." ฉันพูดแล้วทำหน้าน้อยใจ

"โอ๋ๆ ไม่งอนนะครับ เดี๋ยวผมทำของอร่อยๆให้พี่ฮวาทานเย็นนี้ดีไหม"

"เย็นนี้จองกุกไม่มีการบ้านหรอ" ฉันถามพลางจิ้มไหล่กว้างๆของจองกุกไปด้วย

"มีครับ แต่เดี๋ยวทำกับข้าวให้พี่ฮวาทานแล้วค่อยทำก็ได้" จองกุกถอดกระเป๋าเป้ของเขาออกจากไหล่แล้วเดินไปทางห้องครัว

"ไม่เอา ทำการบ้านให้เสร็จก่อนแล้วค่อยทำให้พี่ฮวาทาน" ฉันฉุดมือรั้งจองกุกเอาไว้แล้วพูดขึ้น

"โอเคครับ งั้นผมขอทำการบ้านก่อนนะ" ฉันพยักหน้าแล้วจองกุกก็เดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือตรงมุมห้องแล้วเริ่มทำการบ้านอย่างตั้งใจ ฉันชอบสีหน้าจริงจังของจองกุกเวลาที่ทำอะไรซักอย่าง มันทำให้ฉันใจเต้นแรง

"ไม่ต้องรีบนะ พี่ฮวายังไม่หิว" ฉันพูดก่อนเดินไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรทำสำหรับอาหารเย็นนี้บ้าง

ที่ที่ฉันอยู่กับจองกุกเป็นคอนโดมิเนี่ยมที่ฉันเป็นเจ้าของห้อง เป็นห้องที่อยู่ค่อยข้างสูงของตึกและราคาก็สูงตามเช่นกัน มันตั้งอยู่ใกล้มหาลัยของฉันและโรงเรียนของจองกุกด้วย ในตอนแรกที่ฉันพึ่งซื้อห้องใหม่ๆฉันชวนจองกุกให้มาอยู่ด้วยกันแต่เขาปฏิเสธ แต่พอฉันงัดคำสั่งเอาแต่ใจเท่านั้นแหละ เขาก็ยอมย้ายมาอยู่ด้วย

ที่บ้านของจองกุกมีแค่คุณลุงกับภรรยาและลูกสาวของเขา พ่อแม่ของจองกุกเสียไปตั้งแต่จองกุกยังเด็ก เขาเลยย้ายมาอยู่กับคุณลุงของเขาแทน ตอนนี้เราอยู่ที่นี่ด้วยกันมาเกือบหนึ่งปีแล้ว จะมีแค่วันอาทิตย์ที่จองกุกขอกลับบ้านไปหาคุณลุงของเขา เขาทำตัวเป็นพ่อบ้านที่ดีตั้งแต่ทำกับข้าวไปจนถึงซักผ้าให้ทั้งๆที่ฉันไม่เคยขอ จองกุกพูดว่าเขาขอทำงานบ้านตอบแทนดีกว่าอยู่ฟรีไปวันๆยังจะดีกว่า​ เขาทำตัวน่ารักแบบนี้แล้วฉันจะหนีไปไหนได้กันล่ะ

เขาเป็นอย่างงี้เสมอตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน

วันนั้นเป็นตอนพักกลางวันที่ฉันเดินออกมาจากมอเพื่อมาซื้อของกินเล่น ด้วยความไม่ทันระวังจึงถูกรถจักรยานที่พุ่งมาชนเข้ากับหน้าแข้งข้างซ้ายของฉันอย่างแรง ผู้ชายคนนั้นรีบลงมาจากจักรยานแล้ววิ่งเข้ามาดูอาการของฉันที่ล้มลงไป เขาที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนพูดขอโทษและบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ เขายินดีชดใช้ค่าเสียหายให้ แต่ฉันปฏิเสธและไม่ถือโทษโกรธเขา บอกเขากลับไปว่าส่วนหนึ่งก็เป็นความผิดของฉันเองด้วย เขาส่ายหน้าและดึงดันว่าจะรับผิดชอบพร้อมพาไปทำแผลให้ ถึงแม้มันจะเป็นแค่แผลถลอกเลือดออกเล็กน้อยเขาก็มาดูแลฉันทุกเย็นจนกระทั่งแผลหาย หมั่นเปลี่ยนผ้าพันแผลและล้างแผลให้ฉันทุกวัน แล้วหลังจากนั้นเราก็เริ่มทำความรู้จักกัน ฉันไม่มีเพื่อนสนิท เพราะฉันไม่ชอบเข้าสังคมและเข้าหาใครไม่เป็น น่าแปลกที่ฉันเปิดใจให้จองกุกอย่างง่ายดายถึงแม้ว่าเขาจะเด็กกว่าฉันสองปีก็ตาม

เวลาผ่านล่วงเลยมาจนถึงหกโมงเย็นจองกุกก็ทำการบ้านเสร็จพอดี หลังจากนั้นเขาก็ทำอาหารมื้อเย็นให้ฉันและเขากิน ฉันเคยบอกรึยังว่าฝีมือจองกุกน่ะอร่อยสุดๆไปเลย เหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่จองกุกทำไม่ได้ เขาเก่งไปซะทุกเรื่องเลยจริงๆ หลังจากที่เรากินเสร็จ จองกุกก็อาสาล้างจานให้ฉันเหมือนในทุกๆครั้ง

"พี่ฮวากินยาหรือยังครับ" จองกุกถามฉันหลังจากที่เขาล้างจานเสร็จ

"อ้อ พี่ฮวาลืมไปเลย" ฉันก็พึ่งนึกขึ้นได้ตอนที่แฟนเด็กถาม

"เดี๋ยวผมหยิบให้ครับ" จองกุกเดินไปที่ตู้ยาก่อนจะเทยาสองสามเม็ดใส่มือ รินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นมาให้ฉันที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ฉันกลืนยานั้นลงไปแล้วตามด้วยน้ำที่จองกุกยื่นมาให้ก่อนบอกขอบคุณ

ยาที่ฉันกินหลังอาหารไปเป็นยาประจำตัวของฉันเอง ฉันเป็นโรคซึมเศร้าและมันก็ช่วยทำให้ฉันผ่อนคลายขึ้น ก่อนที่ฉันจะมาเจอจองกุกอาการของฉันแย่มาก ฉันไม่ดูแลตัวเองและปล่อยให้ตัวเองโทรม ร่างกายและจิตใจก็อ่อนแอ ส่วนหนึ่งก็เป็นจากความผิดหวังของรักครั้งก่อน ฉันเคยมีแฟนอยู่คนนึงเขาเป็นรักแรกของฉันและเราจบลงไม่ดีนัก มันทำให้ฉันทรุดลงไปอีกจนกระทั่งมาเจอกับจองกุก แฟนเด็กของฉัน

เขาทำให้อาการของฉันดีขึ้นและเกือบจะเป็นคนปกติ ความอ่อนโยน​และการเอาใส่ใจของจองกุกช่วยบรรเทาฉันให้ผ่านความเจ็บปวดมาได้ เขาช่วยฉันให้ก้าวผ่านอุปสรรคหลายๆอย่างในชีวิต เขามักอยู่เคียงข้างฉันเสมอไม่ว่าจะดีหรือร้าย

หลังจากจองกุกให้ฉันกินยาเสร็จเขาก็มานั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ​ตัวเดิม เปิดหนังสือหนาปึกเล่มใหญ่และเริ่มอ่าน​

ช่วงนี้เป็นช่วงที่จองกุกกำลังจะสอบเข้ามหาลัย ทุกๆเย็นเขาจะนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะตัวเดิมและนั่งอ่านเป็นชั่วโมงๆจนถึงดึก อันที่จริงในใจลึกๆของฉันก็อยากให้จองกุกเข้ามหาลัยที่เดียวกับฉันนะ แต่ฉันก็เข้าใจว่าให้จองกุกเลือกมหาลัยและคณะที่เหมาะสมกับตัวเองที่สุดจะดีกว่า ฉันเลยไม่พูดอะไรออกไป ถ้าจองกุกขึ้นมหาลัยไปเขาคงเป็นผู้ชายที่ฮอตมากแน่ๆ คงมีผู้หญิงหลายคนที่สนใจเขา จองกุกเป็นผู้ชายเสน่ห์แรง เขามักเป็นที่ดึงดูดสายตาของพวกผู้หญิงเวลาเราไปเที่ยวหรืออยู่ในที่สาธารณะเสมอ เมื่อมีผู้หญิงซักคนทอดสายตามาอย่างอ้อยอิ่ง เขาจะไม่หันไปสนใจและกุมมือฉันให้แน่นขึ้น ในสายตาของเขามีฉันอยู่ในนั้นเสมอและนี่เป็นสิ่งทำให้ฉันใจเต้นแรงได้ตลอด

จะมีใครเข้ามาจีบเขาบ้างไหมนะ แค่คิดก็หวงขึ้นมาแล้ว แต่ฉันแน่ใจมากว่าจองกุกจะไม่มีทางเล่นด้วยกับผู้หญิงพวกนั้นเด็ดขาดถ้าหากมันเกิดขึ้นจริง ฉันก็เชื่อใจเขาและจองกุกก็เป็นคนซื่อสัตย์มากพอ